سلطان مدینے دے، سنو عرض غریباں دی

سلطان مدینے دے، سنو عرض غریباں دی
تیرے باجھ میرے آقا کوئی تھاں نئیں غریباں دی
کی میش کراں آقا، کجھ کول نئیں میرے
خالی جھولی تے اتھرو نے، ایہ سوغات غریباں دی
جیویں بُڈھڑی مائی نوں، تُساں گھڈڑی چوائی سی
جیویں حبشی نوں رنگیا سی، ساری گل نصیباں دی
کئی سِکدے آون نوں، تیرا درشن پاون نوں
ہائے سفر دی دوری اے، مجبوری غریباں دی
تیری اُمت تے یا شاہا ڈاڈھا اَوکھا ویلا آیا اے
ایہ غلطیاں ساڈیاں نے، اساں دین بھُلایا اے
لِلہ معاف کرو مدنی، کوئی تھاں نئیں غریباں دی
اج جگ وچ یا آقا، سستا خون مسلماناں دا
عراق وچ کی ہویا اے، کہڑا حال افغاناں دا
لِلہ مدد کرو مدنی، کوئی واہ نئیں غریباں دی
اج مسجد نبوی وچ کِیڈے کرم کمائے مدنی
اونہاں سوھنیاں چھتریاں ہیٹھہ،مینوں سجن ملائے مدنی
جدوں راضی خدا ہوندا اے، کراؤندا دید حبیباں دی
میرے سجناں نے فرمایا، کوئی نعت بنا ریاست
نالے لکھ کے وکھا سانوں، نالے پڑھ کے سُنا ریاست
ایہہ دَین میرے سجناں دی اِیہناں طبیباں دی

sultan madiney dey sunu arz ghariban di

.